Στην γειτονιά μου υπάρχει μια γειτόνισσα που με τα χρόνια έχει καταντήσει να έχει γίνει η πιο παρακατιανή. Επιλογή της βέβαια.
Θα μου πεις "ποιός άνθρωπος είναι αυτός που θέλει να γίνει παρακατιανός". Κι όμως να που υπάρχει!
Ας κουτσομπολέψω:
Η Δέσποινα ήταν κάποτε μια όμορφη κοπέλα, ψηλή, ξανθιά, με όμορφο σώμα. Μας έκανε εντύπωση που μια τέτοια γυναίκα είχε παντρευτεί έναν άνθρωπο ο οποίος -βάση εμφάνισης- δεν της ταίριαζε. Όμως όλοι στην γειτονιά έλεγαν πως ήταν το καλύτερο παιδί. Κοίταζε την δουλειά και την οικογένειά του και τίποτε άλλο. Είχαν αποκτήσει και 3 παιδιά, 2 αγόρια κι ένα κορίτσι.
Τα παιδιά μεγαλώνουν και φτάνουν στην εφηβεία και ξαφνικά μαθαίνουμε πως η Δέσποινα χώρισε απ' τον άντρα της. Εκείνος φεύγει απ' το σπίτι κι έτσι μένει η Δέσποινα μόνη της με τα τρία της παιδιά. Στην πορεία μάθαμε πως η Δέσποινα δεν ήταν εντάξει απέναντι στον άντρα της. Ξενοκοίταζε και ίσως και να ...ξενο...απαυτό! Τα παιδιά δεν ήθελαν να ακολουθήσουν τον πατέρα τους.
Πρέπει να σημειώσω πως και τα τρία παιδιά βγήκαν καλά παιδιά, παρά τις επιλογές της μάνας τους. Αρρωσταίνει ο μεγάλος γιος. Εκεί που βλέπαμε έναν παλικαράκι σαν τα κρύα νερά να χαίρεται και να απολαμβάνει την ηλικία του και τις τρέλες της, ξαφνικά τον βλέπουμε σε αναπηρικό καροτσάκι και να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Η Δέσποινα με τον γιο της χάνονταν στα νοσοκομεία για θεραπείες και τα άλλα παιδιά τελικά αναζήτησαν τον πατέρα τους αφού δεν μπορούσαν να μείνουν μόνα τους. Δεν μπορώ να πω πως άφηναν τον αδερφό τους έτσι. Τον φρόντιζαν κι έτρεχαν γι' αυτόν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Όμως... Όσο η μάνα τους έτρεχε για τον μεγάλο αδερφό τους αυτά έφτιαχναν τις τύχες τους. Βρήκαν εργασία, έκαναν δικές τους οικογένειες. Ο μεγάλος αδερφός τελικά δεν μπόρεσε να θεραπευτεί. Ταλαιπωρήθηκε πολύ ώσπου είπε αντίο σε όλους κι "έφυγε".
Η Δέσποινα πόνεσε. Δεν είναι και λίγο νέα γυναίκα να στερείτε το πρώτο της παιδί που το απέκτησε όταν και η ίδια ήταν σχεδόν στην εφηβεία. Έκλαψε, έβαλε μαύρα και τακτικά πήγαινε στο νεκροταφείο να ανάβει το καντηλάκι του γιου της. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα η Δέσποινα άρχισε να αλλάζει. Τα άλλα της παιδιά την επισκέπτονταν τακτικά, ώσπου οι επισκέψεις αραίωσαν τόσο που έγιναν και σπάνιες πλέον.
Μετά από πολύ καιρό η Δέσποινα φέρνει στον σπίτι έναν μαυριδερό. Πακιστανο-Ινδός δεν ήταν, γύφτος δεν ήταν... αλλά ήταν από εκείνους τους μαυριδερούς τύπους της "πιάτσας" που περνάνε τον εαυτό τους για θεογκόμενους! Το κουτσομπολιό στην γειτονιά πήγαινε κι ερχόταν. Εγώ δεν έδινα σημασία. Ήταν επιλογή της να φτιάξει την ζωή της όπως εκείνη ήθελε. Νέα γυναίκα ήταν, τα άλλα της παιδιά είχαν φτιάξει τις ζωές τους κι άλλωστε αν τυχόν είχαν κάποια ανάγκη υπήρχε ο πατέρας τους που τα βοηθούσε. Με τον "μαυριδερό" η Δέσποινα απέκτησε κι ένα κοριτσάκι. Το μεγάλωσε μέχρι που άρχισε το μωρό να τρώει κι έπειτα το χάσαμε όπως χάθηκε κι ο πατέρας του μαζί. Η Δέσποινα για κάποιο λόγο έμεινε μόνη, χωρίς σύντροφο και παιδί. Της το είχε πάρει.
Η Δέσποινα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Δεν είχε χρήματα και δεν δεχόταν βοήθεια. Προσπαθούσε να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την περηφάνια της, όση της είχε απομείνει. Δεν ξέραμε πως βιοπορευόταν. Συχνά μας κλαιγόταν πως δεν έβρισκε δουλειά, δεν είχε χρήματα ούτε για τσιγάρα, ούτε για να ντυθεί, ούτε για να φάει. Το κοριτσάκι της το μικρότερο μεγάλωσε και το έβλεπε αραιά και που. Η επιμέλεια ανήκε στον πατέρα του κι έτσι η σχέση μάνας και παιδιού ήταν αρκετά περιορισμένη μέχρι που χάθηκε κι αυτή. Όλα της τα παιδιά χαμένα κι εκείνη μόνη κι άπορη.
Την βλέπαμε που και που σε κάνα αυτοκίνητο που κατέβαινε λίγο παρακάτω ώστε να μην την βλέπουμε και την σχολιάζουμε, αλλά στον αέρα της γειτονιάς πλέον οι φήμες ήταν έντονες πως έκανε βίζιτες με ηλικιωμένους για να βγάζει κάνα φράγκο.
Ναι, η Δέσποινα δεν εργάστηκε ποτέ στην ζωή της. Όσο είχε τον πρώτο της άντρα της άρεσαν οι βόλτες, η κοινωνικότητα και να φλερτάρει με όποιο αρσενικό περνούσε απ' την γειτονιά και τύχαινε να είναι στην αυλή της. Κι ούτε φυσικά έψαξε να κάνει κάποια εργασία τίμια για διατηρήσει κάπως την αξιοπρέπειά της και να μην έχει να σχολιάζει η γειτονιά.
Πλέον η ομορφιά της έχει χαθεί, φορά τα ίδια ρούχα μονίμως, τα μαλλιά της αχτένιστα και μάλλον κάνει βίζιτες για λίγες ώρες για να κονομάει κάνα ψιλό για τα τσιγάρα της. Βλέπεις προτιμάει το τσιγάρο απ' το να πάρει κάτι να φάει και να πάει έστω στην λαική να αγοράσει κάνα φθηνιάρικο ρούχο να βολευτεί. Πρόσφατα μάθαμε από ξαδέρφη της, πως τα παιδιά της τα μεγάλα της λένε συνεχώς να φύγει απ' το σπίτι που μένει -μιας και δεν είναι δικό της, αλλά φιλοξενείτε χωρίς ενοίκιο εδώ και χρόνια- και να πάει κοντά τους να έχει μια αξιοπρεπή ζωή και να χαρεί και τα εγγόνια της. Αρνείται πεισματικά. Δέχεται την μοίρα της όπως είναι.
Και παραμιλάει. Έχει αυτό το συνήθειο. Παραμιλάει και λέει τα δικά της. Και ζητιανεύει. Πρόσφατα μπροστά στα μάτια μας την είδαμε να ζητιανεύει από διερχόμενο αυτοκίνητο.
Και την ενοχλεί που οι δικοί μου αποφάσισαν το μικρό κομπόδεμα που είχαν στην άκρη να το διαθέσουν στο να φτιάξουν την αυλή μας που ήταν παρατημένη χρόνια και να βοηθάνε εμάς που είμαστε άνεργοι, απ' το να πέσει κάνα κούρεμα στην τράπεζα και το χάσουν. "Πεταμένα λεφτά" περνάει συνεχώς και λέει "Φτιάξτε, φτιάξτε και θα σας τα γκρεμίσουν". Το ακαταλόγιστο δεν της το δίνεις. Γιατί ότι λέει είναι από ζήλια κι από κακία.
Γιατί ξέρει τι της γίνεται, τα έχει ακόμη 400 κι ας κάνει την κακομοίρα. Μπορεί κάποτε την Δέσποινα να την συμπαθούσα και να μην της χρέωνα τα όσα ακούγονταν στην γειτονιά, αλλά αυτή την φορά δεν έχω λόγο να την συμπαθώ. Όταν ο άνθρωπος θέλει να παραμένει στα σκαστά, παρά την βοήθεια που του προσφέρουν, ας μένει εκεί, αρκεί να μην ενοχλεί τους γύρω του.
Ο καθένας παλεύει για να μην πέσει μέσα σε αυτά. Διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας και κάθε μέρα που περνάει κάνουμε το σταυρό μας, που είμαστε άξιοι να την περνάμε έστω και με τα λίγα. Στα σκαστά δεν θα πέσουμε πάντως. Φτωχοί μεν, αλλά με αξιοπρέπεια.
0 σχόλια to “Φτωχή και κακιά...”